En concerto: Xira Galega de HUGO ARÁN. Venres 12 ás 20 h.

 

 

 

 En concerto:

"Anuario" - Hugo Arán 

Xira Galega de HUGO ARÁN

Dúo de guitarra, voz e acordeón

 

O venres día 12 de setembro de 2014 

no salón de actos do Ateneo ás 20 h.

Soci@s: 4 € // Non soci@s: 6 €

A sorpresa en cada verso por Fernando Neira (crítico de El País)

Coñecín a Hugo Arán en maio de 2009 en Ceutí (Murcia), onde acudiu como participante no certame nacional de cantautores Cantigas de Mayo, unha iniciativa insólita e marabillosa que, como tantas outras cousas boas, a desfeita destes anos funestos se levou por diante. Hugo era por entón a metade do dúo Tato Azevedo, onde delegaba a guitarra acústica no seu compañeiro Pablo Acevedo, o que xa en si mesmo parecía case unha incongruencia. Un cantautor que non sabe tocar a guitarra e delega esa responsabilidade nun segundo? Tardei pouco en comprender que aquela era a menor das singularidades do tándem. Pablo acariciaba as cordas coa delicadeza de quen mesa unha melena lasa e Hugo era dono dunha voz doce, melosa, dúctil. A voz dun rapaz sensible que acaba accedendo a mostrar os seus vulnerabilidades. Coma se invitase a abrazarse con quen o estivese a escoitar.

Eu era integrante do xurado naquel certame e, aínda que non recordo con nitidez o transcurso das deliberacións, supoño que o meu entusiasmo influíu en que Tato Azevedo acabase obtendo a terceira posición. Ao ano seguinte repetiron comparecencia e alcanzaron a segunda praza: ás virtudes xa coñecidas sumábaselle unha peza extraordinaria, La custa do can, canción conmovedora sobre evocacións e amigos da infancia que parecía escrita especialmente para cada oínte que acertase a escoitala, esa sensación tan linda que Jonás Trueba acertou a resumir co título da súa primeira longametraxe: Todas as cancións falan de min.

Pasaron os anos e, xa sen concursos de por medio, Hugo voa en solitario con este disco que confirma as sospeitas: é un pozo de talento. Ao final resulta que o rapaz de aires retraídos e soñadores tamén sabe tocar a guitarra, á que roza coa finura dun trobador fronte ao mar, descalzo e cos pés afundidos na area. En Hugo conflúen o Mediterráneo e, dende logo, a voluptuosa salitre brasileira; Drexler e Márcio Faraco, a harmonía inesperada e a sorpresa en cada verso.

Hugo atesoura un lirismo ao que xamais se lle vai a man co azucre. É un mozo capaz de reconquistar a patria da infancia ao tempo que suxire un futuro, cando menos, alentador. Longa vida a esa beleza serena que aniña nas mans e nos labios dun tímido con encanto.

https://www.facebook.com/pages/Hugo-Ar%C3%A1n-M%C3%BAsica/195866030493905?fref=ts